نازنینم!
هنگامی که در جان سپاری ثانیه ها
تک و تنها
بی تو!
در میان یک دنیا واژه نا مانوس
گم میشوم
آن هنگام است که
در امواج اقیانوس افکار شوم جدایی
به مرگ میرسم......
آیا من تا ابد با تو خواهم ماند؟!
با عروسکم....
با آرزوها..با رویاهاوبا حضور جاریت در قلبم؟!......
آری!
هیچ چیز و هیچ کس جلودار من نیست!
فقط
خیره به ساعت
با دنیایی از خواهش و التماس
به شمارش معکوس زمان می پیوندم
تا شاید به روز موعود نزدیک تر شوم!....
نوشته شده در جمعه 1386/04/08ساعت 20:41 توسط مریم
باور کن!
تحمل کردنه اینهمه خاطرات دلتنگ زمان
که در بغض سکوتت
پنهان کرده ای
کار ساده ای نیست...
می دانی...
ما همگی در اقیانوس گذر لحظه ها
به استقبال گمشده مان
رفته ایم.....
عروسکم...
سعی نکن که
که پنهان شوی از خیالم
تو در وجودم جاری شده ای...
شاید اینبار گمشده ات من باشم
من
دخترک تنهای قصه های شبانه...
..............
تنهایم مذار....
وقتی نرگس مرد گلهای باغ ماتم گرفتند و از جویبار خواستند برای گریستن به آنها چند قطره آب وام دهد.جویبار آهی کشید و گفت:
"به درجه ای نرگس را دوست می داشتم که اگر تمام آبهای من به اشک مبدل شود و دوباره آنها را بر مرگ نرگس بپاشم باز کم است."
گلها گفتند: راست می گویی چگونه ممکن بود با آن همه زیبایی نرگس را دوست نداشت..."
جویبار پرسید: "مگر نرگس زیبا بود؟!"
گلها گفتند: تویی که نرگس غالبا" خم می شد و صورت زیبای خود را در آبهای شفاف تو تماشا می کرد باید بهتر از هرکس بدانی که زیبا بود."
جویبار گفت:
"من نرگس را برای این دوست می داشتم که وقتی خم می شد و به من نگاه می کرد می توانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم."
"اسکار وایلد"