گوشه ای از کاغذهای پاره
کاغذ پاره های منگوشه ای از کاغذهای پاره
کاغذ پاره های منبرای تو که قلبم در دستانت بود..
And the harbour lights are low.
He must leave his love in Paris
Before the winter snow;
On a lonely street in Paris
He held her close to say,
"We'll meet again in Paris
When there are flowers on the Champs-Elysees."
"How long" she said "How long,
And will your love be strong,
When you're across the sea,
Will your heart remember me?..."
Then she gave him words to turn to,
When the winter nights were long,
"Nous serons encore amoureux
Avec les couleurs du printemps..."
"And then" she said "And then,
Our love will grow again."
Ah but in her eyes he sees
Her words of love are only words to please...
And now the lights of Paris
Grow dim and fade away,
And I know by the light of Paris
I will never see her again...
من هم رفتنی شدم...
یادم میاید آن روز آخر را که روی نیمکت پارکی که همیشه می‌رفتیم نشسته بودیم...و من می‌گفتم هرگز...هرگز نمی‌روم...و تو غافل از هرگز‌های من که دلیلشان جز تو نبود اصرار به رفتن داشتی...
غریبم...غریب..و دلم تنگ میشود برای جای جای خاطراتمان...دلم تنگ میشود برای آن نیمکتها..آن تاب و سرسره که تک تکشان پر از لحظه‌های نابی بود که دیگر هیچوقت بر نخواهند گشت...دلم میسوزد از اینکه دیگر به دماوند نخواهم رفت...دیگر روی زمین میان برگ‌ها هم آغوش تو غلت نمیزنم در برگ ها...و بروم بالا...بالا..بالا جایی که پرندگان به من حسادت کنند... و من دیوانه وار به دور تو بگردم و در آغوش بکشانمت...
قدم به قدم این زندگی بوی تورا میدهد...نفس به نفس عمرم به یاد تو سپری میشود...
میروم..میروم شاید نبینم نبودنت را..شاید نبینم شکستن هارا... شاید نبینم پا فشاری هارا...
نخواستی..و نگذاشتی..انگیزه ماندن و برگشتنم را...
و من دیوانه وار در خیابان‌های پاریس راه میروم...و سالها می‌گذرد و من به امید دیدارت خاطرات را مرور می‌کنم..تمام لحظها و نیمکتها..تمام ترسیدن ها..تمام خندیدن ها...تمام شب تا صبح بیدار ماندن ها..تمام باران ها..تک تک سیگار ها...وای... باید تنها راه بروم در شب‌های بارانی پاریس... و به خاطره همان بیندیشم... و دیوانه تر شوم از رفتن تمام اینها...
میروم...میروم...شاید نبینم نبودنت را...شاید نبینم فاصله‌ها را... ولی
ولی مگر میشود احساس نکنم جای خالی چیزی را در قفسهٔ سینه‌ام..گودالی به بزرگیه یک عشق..عشقی به بزرگیه تمام روحم...مگر میشود احساس نکنم جای خالی دستهایت را دورم..مگر میشود احساس نکنم جای خالی لبانت به لبانم را...مگر میشود احساس نکنم جای خالی عشقت را...
و این آهنگ بر سرم میکوبد..میکوبد..میکوبد....
